Podsumowanie Kongresu ASCO z wyodrębnieniem najważniejszych tematów dyskutowanych podczas tego wydarzenia.
W dniach 1 – 5 czerwca odbyła się w Chicago kolejna, 43. Konferencja Amerykańskiego Towarzystwa Onkologii Klinicznej. Chociaż z nazwy jest to konferencja onkologów amerykańskich, to w rzeczywistości 50 % jej uczestników stanowią lekarze z innych krajów (i kontynentów). W tym roku zgromadziła ok. 30 tysięcy uczestników. Konferencja ASCO jest więc od lat największą i prawdopodobnie najważniejszą konferencją z zakresu onkologii klinicznej. Podczas niej, w różnych formach prezentacji, przedstawianych jest ponad 3 000 doniesień naukowych, nie licząc licznych sesji o charakterze edukacyjnym.
„Pierwotny rak wątroby należy do tych nowotworów, w leczeniu których od wielu lat nie obserwuje się żadnego postępu. Dotychczas możliwe było uzyskanie jedynie efektów paliatywnych, bez istotnego wpływu na czas przeżycia chorych. Dopiero zastosowanie leku sorafenibpozwoliło na uzyskanie statystycznie istotnego wydłużenia czasu przeżycia z 7,9 do 10,7 miesiąca.”
Materiał naukowy konferencji, ze względu na jego ogrom, jest trudny do oceny. Kierując się selekcją prac dokonaną przez Komitet Naukowy ASCO 2007, z pewnym ryzykiem można przyjąć, że najważniejsze doniesienia są prezentowane podczas Sesji Plenarnej.
Podczas tegorocznej sesji zwrócono uwagę na wyniki wieloośrodkowych badań dotyczących leczenia chorych na pierwotnego raka wątroby, raka nerki, raka drobnokomórkowego płuca, raka jelita grubego i ostrej białaczki promielocytowej. Pierwotny rak wątroby należy do tych nowotworów, w leczeniu których od wielu lat nie obserwuje się żadnego postępu. Dotychczas możliwe było uzyskanie jedynie efektów paliatywnych, bez istotnego wpływu na czas przeżycia chorych. Dopiero zastosowanie leku sorafenib, należącego do tzw. leków molekularnie celowanych, pozwoliło na uzyskanie statystycznie istotnego wydłużenia czasu przeżycia z 7,9 (grupa leczona placebo) do 10,7 miesiąca. Najważniejsze jest to, że nowe leki stwarzają coraz większą szansę na wydłużanie czasu życia chorych, którzy dotychczas takiej szansy nie mieli.
Chorzy na raka nerki w okresie rozsiewu do niedawna byli w podobnej sytuacji – tylko ok. 20% z nich miało szansę na wydłużenie czasu przeżycia. W ubiegłym roku zaprezentowano wyniki badań wskazujące na skuteczność leczenia sunitinibem i sorafenibem. W tym roku, obok kilku badań potwierdzających wyniki wcześniejszych badań, zaprezentowano podczas sesji plenarnej wyniki badania skuteczności bewacizumabu w skojarzeniu z interferonem. Chociaż nie uzyskano jeszcze istotnego statystycznie wydłużenia czasu całkowitego przeżycia, to jednak czas do progresji choroby został wydłużony z 5,4 do 10,2 miesiąca. Mimo iż, w dyskusji zwrócono uwagę na pewne metodyczne mankamenty badania (brak ramienia otrzymującego tylko bewacizumab, bez interferonu), to jednak wydaje się, że można odnotować wyraźny postęp w leczeniu tego nowotworu.
„Nierozstrzygniętym dotychczas problemem była celowość profilaktycznego napromieniania mózgu u chorych na zaawansowanego raka drobnokomórkowego płuca. Przedstawione wyniki badania EORTC wykazały, że u chorych, u których w wyniku chemioterapii uzyskano wyraźną poprawę, profilaktyczne napromienianie mózgu znamiennie wydłuża czas do progresji i czas całkowitego przeżycia.”
Postęp nastąpił również w leczeniu chorych na raka jelita grubego z potencjalnie operacyjnymi przerzutami do wątroby. Zastosowanie chemioterapii FOLFOX-4 przed i po operacji spowodowało wzrost odsetka chorych przeżywających 3 lata bez wznowy choroby z 28,1% do 34,5%.
Nierozstrzygniętym dotychczas problemem była celowość profilaktycznego napromieniania mózgu u chorych na zaawansowanego raka drobnokomórkowego płuca. Przedstawione wyniki badania Europejskiej Organizacji do Badań nad Leczeniem Raka (EORTC) wykazały, że u chorych, u których
w wyniku chemioterapii uzyskano wyraźną poprawę, profilaktyczne napromienianie mózgu znamiennie wydłuża czas do progresji i czas całkowitego przeżycia.
Z kolei dodanie trójtlenku arsenu w leczeniu konsolidującym chorych (dorosłych i dzieci) na ostrą białaczkę promielocytową spowodowało zwiększenie odsetka chorych przeżywających 3 lata z 77% do 84%.
Podsumowując 43. konferencję ASCO można stwierdzić, że chociaż postęp w leczeniu systemowym chorych na nowotwory złośliwe jest powolny, to jednak ma charakter stały. Jest to niewątpliwie zasługą coraz szybszego przenoszenia wiedzy z zakresu biologii molekularnej do praktyki klinicznej, ale również coraz lepszego wykorzystywania leków znanych od kilku, czy nawet wielu, lat. Postęp dotyczy nie tylko wzrostu skuteczności leczenia, ale stałego obniżania jego toksyczności. Dużą uwagę zwraca się na ryzyko narastania częstości np. powikłań kardiologicznych związanych ze stosowaniem niektórych nowych leków. Nic też dziwnego, że w tegorocznej konferencji, obok onkologów z całego świata, uczestniczyli również kardiolodzy.
More from Publikacje
Pięć najczęściej czytanych artykułów
Stale monitorujemy aktywność naszych użytkowników i obserwujemy, które materiały cieszą się największą popularnością. Analizujemy, dlaczego tak się dzieje, i wyciągamy …
Długoterminowa skuteczność leczenia siatkówczaka
Siatkówczak (retinoblastoma) to jeden z częstszych nowotworów złośliwych u dzieci, najczęstszy nowotwór wewnątrzgałkowy. Może występować w postaci dziedzicznej oraz niedziedzicznej, …
Weliparyb z karboplatyną w terapii raka piersi
Generyczne i kliniczne zróżnicowanie raka piersi stanowi wyzwanie w identyfikacji najlepszej opcji terapeutycznej. W lipcowym wydaniu "The New England Journal …
